حجت الاسلام والمسلمين «سيد حسن نصراللَّه» دبير كل حزب‏اللَّه لبنان نيز در گفت و گوى اختصاصى - زمستان 1375 هجرى شمسى)1997م ) در بيروت - درباره‏ى نظر حضرت امام خمينى (ره) پيرامون عمليات شهادت‏طلبانه عليه دشمن متجاوز، اظهار داشت: «پس از اين‏كه چندين عمليات شهادت‏طلبانه انجام شد، و با توجه به اين‏كه حضرت امام قبلا مجوز شرعى براى انجام اين گونه عمليات را داده بودند، فيلمى از قرائت وصيت نامه برخى از شهدا قبل از انجام عمليات، به حضرت امام نشان داده شد كه ايشان با اشاره به شهداى عمليات شهادت‏طلبانه فرمودند: اين‏ها اهل عرفان حقيقى هستند.»
با وجود اين، برخى از علماى لبنان از جمله «آيت اللَّه سيد محمدحسين فضل‏اللَّه»، با اين نوع حملات مخالفت كرده و آن را انتحار و خودكشى قلمداد كردند. بايد اذعان داشت كه اين مخالفت تأثيراتى نيز بر روال اين نوع حملات داشت؛ به عنوان مثال در چند مورد، فرد آماده‏ى انجام عمليات شهادت‏طلبانه، به دليل اين‏كه مقلد ايشان بوده، از اقدام به اين كار خوددارى كرده است.نمونه بارز اين تأثيرات منفى، عمليات ناقص عليه مقر فرانسوى‏ها در بيروت 1362/9/30 ه.ش )21 دسامبر 1983م) است كه به دليل اين‏كه راننده‏ى اتومبيل حامل مواد منفجره، از نظر شرعى دچار شك گرديد، از پشت فرمان ماشين به بيرون پريد و كاميون در سرازيرى جاده پيش رفت؛ ولى به جاى آن‏كه به مقر فرانسوى‏ها اصابت كند، به ساختمان محل سكونت مردم عادى برخورد كرد و منفجر شد كه متاسفانه تلفاتى نيز در برداشت.
با همه‏ى اين‏ها، پس از انجام عمليات شهادت‏طلبانه عليه مقر تفنگداران دريايى آمريكا و چتربازان فرانسوى در بيروت 1362/8/1 ه.ش )23 اكتبر 1983م) با وجود موضع‏گيرى صريح علامه فضل‏اللَّه در مخالفت با اين گونه حملات، محافل غربى و فالانژيست‏هاى لبنان، وى را مشوق مجريان اين دو عمليات دانستند و براى انتقام‏گيرى از علامه‏فضل‏اللَّه، در انفجارى عظيم در نزديكى محل سكونت وى در منطقه‏ى «بِئرالُعَبِد» بيروت، روز جمعه 1363/12/17 ه.ش )8 مارس 1985 م)تعداد زيادى زن و كودك را به قتل رساندند كه علامه فضل‏اللَّه از آن سوءقصد جان سالم بدر برد. «رابين رايت» در اين باره مى‏نويسد:
«يك ماه پس از انفجار بمب در بيروت، شيخ فضل اللَّه طى‏مصاحبه‏اى به عنوان اولين نفر، شايعات موجود در اين باره را مطرح كرد. او گفت: «اين چه حرفى است كه مى‏زنند؟ مى‏گويند كه من عاملين آن انفجارها را تقدير و براى آن‏ها دعا كرده‏ام؟ اين كار يك كار عاقلانه نمى‏تواند باشد. دين ما خودكشى به اين صورت را ممنوع كرده است.»
بعدها علامه فضل‏اللَّه نيز به صف موافقان عمليات شهادت‏طلبانه پيوست؛ هر چند مخالفت‏هاى اوليه‏ى او تأثيرات منفى خود را گذاشته بود.
برخى از علماى اهل تسنن به خصوص در كشورهاى مصر و عربستان به لحاظ بغض و مخالفت با مذهب شيعه، همواره تحركات مقاومت اسلامى را زير سوال برده و نفى مى‏كردند. آنان تا جايى در اين مسئله پيش رفتند كه اين عمليات را خودكشى دانسته و حرام اعلام كردند؛ ولى به مرور زمان كه اين رشته حملات، اثر خود را بر مقاومت فلسطين در برابر اشغال‏گران گذاشت، آنان نيز به تاييد پرداختند و براى آن مجوز شرعى صادر كردند. البته بايد توجه داشت كه تاييد يا عدم حمايت اينان از شهادت‏طلبان، خلل‏چندانى بر اين راه وارد نياورد و فقط مى‏توان گفت تأثيرگذارى اين شيوه‏ى نبرد بر مبارزات مسلمانان اهل سنت فلسطينى را، با تاخير مواجه كرد.
نشريه‏ى «العهد» ارگان حزب‏اللَّه لبنان، در مقاله‏اى، مسئله‏ى شرعى عمليات شهادت‏طلبانه را اين گونه شرح مى‏دهد:
«عمليات انتحارى حرام است، مگر شهادت‏طلبانه باشد، آن هم با دلايل‏و شرايط زير:
1- داشتن مجوز شرعى
2- جلوگيرى از ضربات گسترده‏ى دشمن
3- جلوگيرى از يك خطر بزرگ
4- مصلحت كلى مبارزه و جنبش
5- نبودن راهى جز استفاده از عمليات شهادت‏طلبانه براى دستيابى به هدف بزرگ.»
نبيه برّى، رهبر سازمان امل، همواره يكى از مخالفين عمليات شهادت‏طلبانه بود كه البته عقيده‏ى او از عافيت طلبى‏اش سرچشمه مى‏گرفت. رابين رايت درباره‏ى موضع وى در مورد عمليات شهادت‏طلبانه مى‏نويسد:
«نبيه برّى مثل خيلى از يارانش و شايد بيش‏تر از آن‏ها، هيچ‏گاه رزمنده نبوده است. در طول دو سال اول حضور اسرائيل در لبنان، برى فقط با شك و ترديد آماده بود به منظور دستيابى به يك پايان صلح‏آميز حضور اسرائيل، معامله‏اى انجام دهد. در ابتدا عمليات انتحارى، از نوع عملياتى كه يكى از محافظين شخصى‏اش (بلال فحص) انجام داده بود، از نظر او قابل اغماض بود؛ ولى به‏طور جدى در برنامه ريزى شركت نمى‏كرد. ولى عمليات اسرائيلى‏ها در1363-64ه.ش )851984 م)، نظر او را عوض كرد. ورود برّى به مرحله اقدامات جدى‏تر عليه اسرائيل، يك دگرگونى در باور شيعيان سنتى و محافظه‏كار به وجود آورد. گرچه در نظر تعدادى از رزمندگان، اقدام برّى نوعى «بر موج سوار شدن» بود.»

انواع عمليات
دكتر «سعدابوديه»، عمليات شهادت‏طلبانه در لبنان را اين گونه تشريح كرده است:
«عمليات شهادت‏طلبانه در لبنان، به دو بخش زير تقسيم مى‏شود:
1- عمليات بزرگ عليه اهداف ثابت مثل سفارت آمريكا، مقر تفنگداران دريايى، مقر چتربازان فرانسوى، فرماندهى نظامى اسرائيل در صور، كه بدون هرگونه تبليغات و به صورت محرمانه انجام شدند.
2- عمليات بر ضد اهداف متحرك كه با اولين عقب‏نشينى‏هاى اسرائيل از مناطقى كه زمانى تحت اشغال بودند، بروز كرد. اين گونه عمليات كه غالبا عليه نيروهاى مزدور لحدى انجام مى‏شد، بر دو گونه بود:
الف: عمليات بدون هر گونه تبليغات مثل برج شمالى، شرق صور و اَلمُطَلِّه.
ب: عمليات با تبليغات رسانه‏هاى گروهى مثل عمليات سناء محيدلى،وفاءنورالدين و ابتسام حرب.
هنگامى كه اسرائيل در پى تهاجم به لبنان بر آمد، براى تضعيف قوا و ايجاد جوّ رُعب و وحشت، از روش جديد و خاصى استفاده كرد؛ اين شيوه «ماشين‏هاى بمب گذارى شده» بود. هنگامى كه اسرائيل وحشيانه به لبنان تجاوز كرد، نيروهاى مقاومت اسلامى، براى ضربه زدن به اسرائيل، از روش ماشين‏هاى بمب گذارى كه اولين بار توسط صهيونيست‏ها استفاده شد، بهره گرفتند؛ اين در حالى بود كه براى انجام اين عمليات، يك عنصر ارادى و داوطلب در آن به‏كار بردند كه وجود يك انسان بود. در اين بخش از مبارزه و اين گونه عمليات، روحانيون نقش مهمى از نظر معنوى ايفا كردند.»

انتخاب فردِ شهادت‏طلب
اولين مسئله در عمليات شهادت‏طلبانه، عنصر داوطلب براى اجراى حمله است. حجت الاسلام و المسلمين «سيد حسن نصراللَّه» دبير كل‏حزب‏اللَّه لبنان، درباره‏ى چگونگى انتخاب فرد مورد نظر براى عمليات شهادت‏طلبانه، مى‏گويد: «هنگامى كه قرار است عملياتى شهادت‏طلبانه عليه دشمن انجام شود،فرماندهان نظامى مقاومت اسلامى طى مراحل مختلف، از ميان فهرست چندصد نفره‏ى داوطلبان، پنج نفر را انتخاب كرده و نام آن‏ها را با ذكر اولويت‏هاى خاص او براى شركت در اين عمليات، اين‏جا مى‏آورند. يكى از اولويت‏هاى مهم براى مجرى عمليات، آشنايى به منطقه‏ى عملياتى مورد نظر است تا در صورت اتفاقات پيش‏بينى نشده و يا عدم اجراى حمله، بتواند در همان منطقه كه تحت سلطه دشمن است، مشكلات و خطرات پيش آمده را پشت سر بگذارد. شخص داوطلب، در طى دوره‏هاى آموزشى نظامى كه مى‏بيند، خود بنابر خواسته‏ى شخصى و علاقه‏ى وافر خويش، نامه‏ى در خواست شركت در عمليات شهادت‏طلبانه را نوشته و به فرماندهان خود تحويل مى‏دهد. در همان دوره آموزش نظامى، مراحل مختلف آزمايش بر روى او انجام مى‏شود كه مسائل روحى و ايمانى را كه از مهم‏ترين برجستگى‏هاى شخص محسوب مى‏شود،مى‏سنجند. در طى اين مدت، فرد در چند عمليات مختلف نظامى شركت داده مى‏شود و در آن‏جا كاملاً تحت نظارت فرماندهانش است تا از نظر شجاعت،شهامت و اخلاق موردتائيد قرار بگيرد. گاهى براى اين‏كه هر چه بهتر و بيش‏تر روحيه شهادت‏طلبى فردِ مورد نظر محك زده شود، براى او مراسم وداع گرفته و به او گفته شود كه بايد براى انجام عمليات شهادت‏طلبانه عازم شود. او را بر ماشينى كه وى فكر مى‏كند مواد منفجره در آن جاسازى شده، سوار كرده و به طرف منطقه‏ى اشغالى مى‏برند. در طى مسير، يكى از فرماندهان كه با او همراه است، به او دقيق شده و روحيات او را مى‏سنجد. نرسيده به منطقه اشغالى، از ادامه‏ى كار خوددارى شده و او را به مقر باز مى‏گردانند. كسى كه از اين مراحل سر بلند بيرون بيايد، منتظر مى‏ماند تا نامش براى اعزام و انجام عمليات شهادت‏طلبانه اعلام شود. گاهى نيز براى انتخاب يكى از چندين، استخاره‏اى با قرآن انجام مى‏شود.»
سيد حسن نصراللَّه، انجام عمليات دو نفره را رد كرده و مى‏گويد:
«تا به حال به هيچ وجه عمليات دو نفره انجام نداده‏ايم؛ چون وقتى مى‏شود يك نفر عمليات را انجام بدهد، چه نيازى است كه دو نفر به شهادت برسند؛ تازه، ما در اين كار، مشكل شرعى هم داريم كه شخص ديگرى با او برود. البته شخصى همراه فرد شهادت‏طلب تا نزديكى محل عمليات مى‏رود واز دور هم ناظر لحظه‏ى انفجار است؛ ولى نرسيده به محل عمليات از او جدا مى‏شود.»

خارجى‏ها در عمليات شهادت‏طلبانه
با وجودى كه رژيم صهيونيستى گاهى بر اين موضوع تبليغات مى‏كند كه: «نيروهاى خارجى و غير لبنانى از ديگر كشورها نيز در كنار رزمندگان مقاومت اسلامى عليه اسرائيل مى‏جنگند.»، دبير كل حزب‏اللَّه لبنان ضمن رد كامل اين موضوع، درباره‏ى اين‏كه: «چرا تاكنون از داوطلبان خارج از لبنان براى عمليات شهادت‏طلبانه بهره نگرفته‏ايد؟» مى‏گويد: «تاكنون افراد زيادى از كشورهاى خارج براى انجام عمليات شهادت‏طلبانه اعلام آمادگى كرده‏اند؛ ولى ما به آن‏ها جواب منفى داده‏ايم. علتش هم اين است كه الان مى‏بينند باب جهاد و شهادت در برابر دشمن ديرينه‏ى اسلام، باز شده و به اين شوق مى‏خواهند دست به انجام عمليات بزنند؛ ولى چون معتقديم كه در حال حاضر مقاومت در كشور لبنان عليه اسرائيل، مقاومتى لبنانى است، قصدمان اين است كه فقط از نيروهاى لبنانى و حداكثر فلسطينى،در اين رشته عمليات بهره ببريم. البته داوطلبىِ خارجى‏ها براى اين كار، براى ما خيلى جاى تشكر و خوشحالى دارد؛ ولى ترجيح مى‏دهيم از تعداد زياد داوطلبان لبنانى خودمان كه سال‏هاست در انتظار چنين زمانى هستند، استفاده كنيم.»

تأخير در عمليات
فروردين 1375ه.ش (آوريل 1996م) پس از آن‏كه عمليات شهيدعلى اشمر، ضربه‏اى بر روحيه سربازان صهيونيست وارد آورد، ارتش اسرائيل با آغاز جنگى كه به «جنگ 16 روزه» معروف شد، در عملياتى به‏نام «خوشه‏هاى خشم»، اقدام به بمباران وحشيانه‏ى روستاها و شهرهاى لبنان نمود. فقط در يكى از اين جنايات در روستاى «قانا»، بيش از يك‏صد زن و كودك در زير گلوله‏هاى توپخانه رژيم صهيونيستى در حالى كه در مقر سازمان ملل پناه گرفته بودند تكه تكه شدند. آن روزها، بيش از هرزمان ديگر انتظار مى‏رفت كه حزب‏اللَّه لبنان دست به عمليات شهادت‏طلبانه بزند. دبير كل حزب‏اللَّه، با اعلام فرمان آماده باش به همه‏ى كسانى كه در «فهرست شهادت‏طلبان» ثبت نام كرده‏اند، خواست كه هر لحظه منتظر باشند تا بر دشمن متجاوز هجوم برند. آن گونه كه تبليغات مى‏شد، 300مجاهد شهادت‏طلب انتظار حمله را مى‏كشيدند؛ ولى در ادامه‏ى اين درگيرى، حزب‏اللَّه لبنان، از اين رويه‏ى عمليات استفاده نكرد.
حجت‏الاسلام والمسلمين «سيد حسن نصراللَّه» درباره‏ى اين موضوع، و اين‏كه چرا گاهى ميان دو عمليات تاخير زمانى زيادى پيش مى‏آيد،مى‏گويد: «در جنگ 16 روزه سال 1375ه.ش )1996م) دشمن از همه لحاظ خود را آماده‏ى مقابله كرده بود. خطوط مقدم شديداً كنترل مى‏شد و فقط از راه دور به وسيله‏ى توپخانه شهرها را مى‏كوبيد و بمباران مى‏كرد. در آن درگيرى‏ها،اسرائيل حمله زمينى انجام نداد، به همين لحاظ چون نقل و انتقال جديدى در نيروهايش صورت نمى‏گرفت، امكان دست يابى به كاروان‏هاى نظامى‏اش مشكل بود.
ولى درباره‏ى اين‏كه چرا گاهى ميان دو عمليات تاخير و فاصله مى‏افتد،مسئله اين است كه گاهى موقعيت مناسب فراهم نمى‏شود، وگرنه ما هر لحظه آماده‏ى حمله هستيم. مثلاً جايى فقط 3 نفر سرباز عادى دشمن وجود دارد كه كشتن آن‏ها زياد اهميت ندارد؛ ما مى‏خواهيم به جايى بزنيم كه تعداد زيادى نيرو در آن‏جا بوده، يا از لحاظ استراتژيك، از اهميت كافى برخوردار باشد.»

احزاب ديگر در عمليات
احزاب و گروه‏هاى سياسى لبنان، بارها به حزب‏اللَّه پيشنهاد داده‏اند كه آنان نيز در انجام عمليات شهادت‏طلبانه سهيم باشند؛ اما همچنان با پاسخ منفى رو به رو شده‏اند. علت مخالفت حزب‏اللَّه با اين مسئله، دلايل متعددى دارد. مشكل بزرگ اين احزاب و گروه‏ها اين است كه «نيروى شهادت‏طلب» ندارند. شايدبه همين‏دليل باشد كه حزب‏اللَّه حاضر نيست نيروهايش را بانام ديگر گروه‏ها به نبرد بفرستد.
عدم اعتماد به اين گروه‏ها كه در طى جنگ‏هاى داخلى لبنان، چهره‏ى واقعى خويش را نشان داده‏اند، از جمله‏ى اين دلايل است به هيچ وجه نمى‏شود به موفقيت عملياتى كه اين احزاب انجام مى‏دهند، اطمينان داشت.
از نظر امنيتى نيز مشكلات زيادى بر سر راه اين پيشنهاد وجود دارد؛ چرا كه حزب‏اللَّه نمى‏تواند به سادگى راه كارها و شگردهاى عملياتى خود را براى ديگر احزاب افشا كند.
بزرگ‏ترين علت مى‏تواند اين باشد كه اين احزاب در موقعيت‏هاى زمانى خاص،همچون حمله 16 روزه اسرائيل در فروردين سال 1375ه.ش (آوريل 1996م) عصبانى شده و درخواستِ عمليات عليه اسرائيل نموده‏اند؛ ولى بايد توجه داشت كه عمليات شهادت‏طلبانه عملياتى است بسيار حساس و به هيچ وجه از روى خشم، غضب و يا انتقام‏گيرى نمى‏شود به اين كار اقدام كرد؛ بلكه هدفِ غايى، از اين چيزها بسيار برتر است. شهادت‏طلبان براى انجام عمليات همواره مجوز شرعى اخذ مى‏كنند، حال اين‏كه اين احزاب به چنين مسائلى تقيّد داشته باشند، جاى بحث دارد.

زنان در عمليات
درباره‏ى شركت مستقيم زنان در حملات انفجارى عليه حضور دشمن اشغال‏گر، اظهارات مختلفى عنوان مى‏شود. در مقطع تاريخى 1364 ه.ش )1985م) كه گروه‏هاى غير اسلامى از جمله «حزب كمونيست لبنان» و «حزب سورى قومى اجتماعى سورى» براى عقب نماندن از مبارزه،اقدام به سلسله عملياتى انفجارى كردند، نام چندين زن به چشم مى‏خورد كه «سناء مُحَيدلى»، «وفاء نورالدين»، «اِبِتسام حَرب» و «مريم خيرالدين» از آن جمله‏اند.
دكتر «سعد ابوديه» درباره‏ى ظهور زنان در عرصه‏ى عمليات نظامى در لبنان، مى‏نويسد:
«با عمليات «سناء مُحيدلى» بود كه زنان نيز در صحنه‏ى عمليات ظهور كردند. اين ظهور باعث برانگيخته شدن احساسات مردم نسبت به مقاومت لبنان شد. اين عمليات از نظر احساسى و عاطفى، نقطه‏ى عطفى در تاريخ مقاومت لبنان بود. همچنين در كشورهاى عربى و خارج، قصيده‏ها و شعرهايى درباره سناء محيدلى گفته شد و خيابانى نيز در دمشق و عمان، به اسم او نام‏گذارى شد.»
ولى حزب‏اللَّه لبنان، تاكنون به هيچ وجه از وجود زنان در صحنه‏هاى نبرد مستقيم به‏خصوص عمليات شهادت‏طلبانه استفاده نكرده است،كه براى اين امر، دلايل مهم و قابل توجهى نيز داشته است.
حجت الاسلام والمسلمين «سيد حسن نصراللَّه»، در گفت‏وگوى اختصاصى، درباره‏ى حضور زنان در عمليات شهادت‏طلبانه، اين‏گونه اظهار داشته است: «تاكنون زنان زيادى در همين لبنان، با ارسال نامه و حتى حضورى، درخواست شركت در عمليات استشهادى داشته‏اند، كه چون اين مسئله براى ما منع شرعى دارد و مشكلات ديگرى نيز در پى دارد، از پذيرفتن درخواست آن‏ها خوددارى كرده‏ايم. وقتى يك مرد، عمليات استشهادى انجام مى‏دهد، دشمن در عكس‏العمل به حمله‏اى كه انجام مى‏شود، همه جوانان و مردان روستاهاى اطراف را بازداشت كرده و تحت فشار، شكنجه و باز جويى قرار مى‏دهد؛ حال اگر مشخص شود كه مجرى عمليات، يك زن بوده، بالطبع همين مشكلات و مسائل براى زنان آن منطقه پيش خواهد آمد كه براى ما از نظر شرعى و عُرفى قابل قبول نيست.
در اين باره، مشكل امنيتى هم وجود دارد. مردان را مى‏شود تا مدتى زياد نامشان را مخفى نگه داشت؛ مثلاً به خانواده‏ى وى گفته مى‏شود كه او براى تحصيل يا كار، به مسافرت داخلى و يا خارجى رفته است؛ ولى درباره‏ى زن‏ها نمى‏شود بگوييم كه به مسافرت رفته‏اند.
الحمدلله ما مردان زيادى براى جنگ داريم كه تعدادى از آن‏ها داوطلب عمليات شهادت‏طلبانه هستند و بر حضورشان در اين عمليات اصرار هم مى‏ورزند، و ما هنوز آن‏قدر محتاج نشده‏ايم و رزمندگانمان تمام نشده‏اند كه بخواهيم زنان را به نبرد رويارو با صهيونيست‏هاى پليد بفرستيم.»

تأثير بر مبارزات فلسطين
عمليات شهادت‏طلبانه در لبنان، گذشته از تأثيرات منفى بر جامعه‏ى اسرائيل، تأثيرات مثبت بسيارى بر مبارزات مردم فلسطين داشته است كه انتفاضه‏ى فلسطين را مى‏توان از ثمرات آن دانست.
رابين رايت درباره‏ى الگوسازى شيعيان لبنان براى مبارزه با اسرائيل،مطالبى دارد كه به عنوان نظرات يك خبرنگار و تحليل‏گر آمريكايى، بسيار جاى‏تأمل و توجه دارد؛ او مى‏گويد: «در طول درگيرى‏هاى ده‏ها ساله‏ى اعراب و اسرائيل، شيعيان جنوب لبنان اولين اعرابى بودند كه عليه اسرائيل غاصب، واقعاً مبارزه كردند و پيش بردند. يكى از رهبران مقاومت جنوب با افتخار مى‏گفت: «اسرائيلى‏ها به قدرت و شهرت سرويس جاسوسى خود مى‏نازيدند. آن‏ها قايق‏هاى توپدار را از بندر شربورگ، جلوى چشم فرانسوى‏ها دزديدند. آدولف آيشمنَ را ربودند، و به فرودگاه اَنتَبِه، براى نجات جان گروگان‏هاى يك هواپيماى ربوده شده حمله كردند؛ ولى ما، اين افسانه را كه اسرائيل از نظر قدرت نظامى در جهان در مرتبه چهارم قرار دارد و داراى ارتشى قوى است، درهم شكستيم. ما اين كار را خودمان به تنهايى انجام داديم. بدون اين‏كه مثل فلسطينى‏ها پاداش مادى بگيريم و يا از ساير اعراب كمك بخواهيم. در كل جهان عرب، هيچ‏كس نتوانسته است مثل ما مبارزه و مقاومت كند.» شيعيان از خود الگويى گذاشتند و در زير پرچم اسلامِ مبارز، يك كار نمونه و عالى ارائه دادند كه مى‏توانست سرمشق ديگران قرار گيرد.»
به نوشته «رابين‏رايت»، اسحاق رابين وزير دفاع اسرائيل،سال1364ه.ش )1985م)، پس از شدت يافتن عمليات شهادت‏طلبانه در لبنان، با اعترافى سخت و تلخ گفت: «در بيست سال گذشته، هيچ‏گاه يك مبارز فلسطينى خود را تبديل به يك «بمب جاندار» نمى‏كرد. من معتقدم كه شيعيان براى نوعى تروريسم توانايى‏ها دارند كه ما هنوز آن را نشناخته‏ايم.»
و اين همان از خود گذشتگى و ايستادگى غيرتمندانه تا مرز شهادت بود كه اسرائيل تا پيش از آن، در جنگ‏هايى كه با كشورهاى عربى داشت،به هيچ وجه نمونه‏هايى از آن را مشاهده نكرده بود.
روش اسرائيل براى جنگ در لبنان، اسلوب كهنه و قديمى نبرد با سربازان كشورهاى عربى و يا چريك‏هاى فلسطينى بود: بمباران شديد هوايى يك منطقه و سپس حمله با تانك و توپخانه. اين شيوه به راحتى مى‏توانست هر مقاومت چريكى و پارتيزانى را در هم شكست و راه را براى ارتشى قوى باز كند؛ ولى آن‏چه اسرائيل را مجبور به پذيرش خفّت شكست در لبنان كرد، تاكتيكى جديدى بود كه فقط در ميان شيعيان مى‏شد آن را جست. اين روش كم‏كم به مبارزين فلسطينى داخل مناطق اشغالى نيز سرايت كرد و معضلى بزرگ براى رژيم صهيونيستى به وجود آورد.
جورج بال، درباره‏ى تأثير حملات شهادت‏طلبانه عليه نيروهاى اسرائيل در لبنان، و تأثير آن بر مبارزات مردم فلسطين، مى‏نويسد:
«همزمان با افزايش تلفات اسرائيل در لبنان، موج خشونت در كرانه‏ى غربى و نوار غَزّه نيز چنان بالا گرفت كه حملات تروريستى در اين مناطق تا 110درصد اضافه شد و آمار سالانه تظاهرات خيابانى به 4417 رسيد.»
هيرِش گودمان خبرنگار نظامى نشريه‏ى «اورشَليم پُست» نيز درباره‏ى تأثيرات عمليات شهادت‏طلبانه بر فلسطينى‏ها، مى‏نويسد:
«يكى از بزرگ‏ترين درس‏هاى اين جنگ، اين بود كه اسرائيل را عمليات مبارزين شيعى به زور وادار به عقب نشينى كرد. ترور عليه اسرائيل؛ اين درسى است كه به گروه‏هاى ديگر هم سرايت خواهد كرد و بعداً روى ما هم تأثير خواهد گذاشت. در عمل، يك گروه فلسطينى در سال 1363ه.ش )1984 م)، به اسرائيل اخطار كرده بود كه بمب گذارى‏هاى انتحارى را در سرزمين‏هاى اشغالى به راه خواهد انداخت. گرچه آن موقع به نظر مى‏رسيد كه يك ادعاى تو خالى باشد.
جواب اسرائيل به اين تهديدها اين بود كه «در صورت اجراى آنها، منطقه را بى رحمانه در هم خواهيم كوبيد». اسحاق رابين گفت: ما منتظريم تا ببينيم شيعيان چه اقداماتى خواهند كرد. اگر مسئله‏اى پيش بيايد و لازم باشد، آن‏ها را بمباران خواهيم كرد و باز اگر لازم باشد، يك واحد مجهز به موطن آن‏ها خواهيم فرستاد.»

درماندگى اسرائيل
اسرائيل كه با حمله به لبنان، سعى در متلاشى ساختن مقاومت رزمندگان فلسطينى مستقر در آن‏جا داشت، ناخواسته، با عملكرد وحشيانه‏ى سربازانش و جناياتى كه در شهرها و روستاهاى اين كشور صورت دادند، خود، باعث و بانى مقاومتى اسلامى و مردمى در ميان مردم لبنان شد.
اسرائيل، نه تنها نتوانست مقاومت فلسطينى را به طور كامل از بين ببرد، بلكه در برابر خود، دشمنى به مراتب قوى‏تر و تواناتر به وجود آورد كه با مقاومت فلسطينى تفاوت‏هاى عظيم و عمده‏اى داشت.
اولين تفاوت مقاومت اسلامى لبنان با رزمندگان فلسطينى، در مذهب بود. لبنانى‏ها با پيروى از آيين شيعى على بن ابى‏طالب‏عليه السلام، غيرتمندانه در برابر سربازان يهود جنگيدند؛ تا جايى كه سوار بر اتومبيل مملو از مواد منفجره خود را به ميان ارتش دشمن كوبيدند و شهادتشان آتشى شد بر جان صهيونيسم. تا آن زمان، اسرائيل با چنين پديده‏اى روبه‏رو نبود؛ به همين لحاظ عمليات شهادت‏طلبانه، وحشت و هراس عجيبى در ميان نيروهايش ايجاد كرد. اين عمليات، در عين حال كه روحيه‏ى مقاومت را در مردم لبنان بالا مى‏برد، بر اعصاب و روان سربازان اسرائيل تأثير وحشتناكى داشت. اين تأثير منفى، كم‏كم به پشت جبهه و داخل خانواده‏هايى كه پسرانشان در منطقه‏ى لبنان خدمت مى‏كردند، گسترش پيدا كرد كه به يكى از معضلات بزرگ براى ارتش اسرائيل مبدل شد.
ضربه‏پذيرى اسرائيل در برابر حملات شهادت‏طلبانه، او را شديداً دچار بحران و تناقض كرده بود. با هر عمليات، نيروهاى صهيونيست همچون جنايتكاران نازى، روستاها و شهرها را هدف حملات وحشيانه‏ى خود قرار مى‏دادند؛ ولى هيچ‏گاه اين جنايات باعث نشد تا نيروهاى مقاومت اسلامى از ادامه‏ى عمليات شهادت‏طلبانه خوددارى كنند.
فروردين 1364ه.ش (مارس 1985 م) «اسحاق رابين» وزير دفاع اسرائيل، پس از حمله‏اى كه عليه نيروهاى يهودى در لبنان صورت گرفت و چندين كشته و زخمى براى آنان به‏بار آورد، گفت: «اگر نيروهاى اسرائيل، رعايت همه‏ى دستورات را مى‏كردند، اين حادثه به گونه‏اى كه رخ داد، روى نمى‏داد. اسرائيل در برابر تروريسم انتحارى كه به‏وسيله‏ى خرابكاران افراطى شيعه صورت مى‏گيرد، درمانده نيست و تاكنون چند فقره از اين گونه عمليات پيش از اجرا خنثى گرديده‏اند.»
اسحاق رابين، با اين حرف‏ها، سعى در ناچيز جلوه دادن حملات شهادت‏طلبانه داشت؛ در حالى كه با وجود ادعاى او درباره‏ى خنثى‏سازى چند فقره عمليات شهادت‏طلبانه، تاكنون هيچ گونه گزارش مستند يا تصويرى در اين رابطه ارائه نشده است؛ بلكه اين ادعا فقط براى بالا بردن روحيه‏ى نيروهاى شكست خورده اسرائيل در لبنان ابراز شده است.
اسرائيل همواره در تبليغات خود سعى داشت تا داوطلبان عمليات شهادت‏طلبانه را عده‏اى جوان گول خورده معرفى كند. اين نظريه‏اى بود كه دستگاه‏هاى تبليغاتى غربى نيز بيش‏تر بر روى آن تاكيد مى‏كردند. اسرائيل كه در برابر حملات شهادت‏طلبانه شكست خورده و ذليل شده بود، راديو دولتى‏اش در برنامه‏اى پس از عملياتى شهادت‏طلبانه اعلام كرد:
«در جوار اين حادثه، بلند شدن سر و صداى عوام‏فريبانه‏ى تبريك و تهنيت گفتن به مرگ‏طلبان اِفراطىِ جنوب لبنان، از بلندگوهاى شناخته شده‏ى‏مشوق خراب‏كارى و كشتار، چيزى را تغيير نمى‏دهد؛ جز آن‏كه دروغ پردازانى كه جوانان ساده دل را شستشوى مغزى داده و آن‏ها را با وعده‏ى بهشتِ موهوم، به‏كشتار وا مى‏دارند، دير يا زود به بن بست خواهند رسيد و مجازات سختى خواهند شد.»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: